Bericht van het land en pakketsamenstelling week 9

op de foto: hele vroege bloemetje van de honingbes.

Lieve abonnee, 

Uit mijn zak tover ik een verfrommeld papiertje. Helemaal vies geworden door mijn moddervingers en de motregen. Op de meest bizarre momenten ontstaan deze woorden en zinnen. Noem me een chaoot, een rommelkont of een beetje gek; dat ik laat ik even los. Deze handgeschreven kladjes verrichten nog steeds wonderen. Met de pen stevig vasthoudend, begint de verhalerige nieuwsbrief:

Het is, even terug, weer nieuwe maan geworden. De hoogste tijd dus om het land te voorzien van een frisse compostlaag en deze vervolgens meteen erna met een schijveneg in te werken. Voor de één oogt het als een waar slachtveld, de ander ziet alleen maar kansen en kan meteen visualiseren hoe de bedden er weer mooi bij liggen en hoe de gewassen rijk bloeiend op het veld staan. Ík laat het voor nu maar even los.

Pieter vertelde ons over hoe het ging in voorgaande seizoenen. Het begint elk jaar opnieuw met het eerste echte plantmoment, waar ze altijd erg naar uitkijken. Vervolgens het steeds drukker wordende seizoen, tot het moment dat planten, onkruid wieden, oogsten, zaaien, bewateren, álles samenkomt. Wat doe je dan Pieter om het overzicht te bewaren? ¨We doen uiteraard wat we kunnen en daarna laat ik het maar gewoon los¨. En wonderbaarlijk komt het dan toch meestal helemaal goed.

Het is pauze. We hebben flink gesnoeid, geoogst en de kas ready gemaakt. We ploffen neer en binnen no-time laten we los. Na alle inspanning volgt (automatisch) ontspanning. Loslaten is magisch. Loslaten wat anderen denken, gedachten en overtuigingen loslaten. Het mooiste van loslaten vind ik dat er dan plots ruimte ontstaat. En het mooie van deze ruimte is: hij is leeg, zodat hij, steeds weer opnieuw, gevuld kan worden met nieuwigheden, creativiteit, woorden, gedichten, aandacht en een hele berg liefde. 

Óf is het toch weer de krachtige invloed van de maan. Gisteren nieuwspagina´s vol met prachtige filmpjes en foto´s van het Brabantse Noorderlicht. Uniek! Maar waarom zien we nooit een foto van een glimlachende maan. Bij de juiste stand en op het juiste tijdstip lacht ze je tegemoet. Ik doe met haar mee, verbind me met deze glimlach en ik laat het los 🙂

Smile, fijn week en tot horens of ziens.

Dave & team Guit

Groet en een fijne dag,

Dave

Barten

Nieuwsbrief

Meld je aan met je mailadres en ontvang onze nieuwsberichten in je mailbox:

E-mail*